අස්වැසුමේ කතාවෙ තරැණ ගෑනු දෙන්න ස්වයං රැකියාවක් ඉගන ගන්න එක ප්‍රතික්ශේප කරල රජයෙන් සහනාධාර ඉල්ලපු සීන් එක ගැන මම තවත් ගැඹුරට හිතන්න ගත්ත. ලන්කාවෙ නා නා ප්‍රකාර යූ ටියුබ්, ෆේස්බුක්, ටික් ටොක් ආදී සමාජ මාධ්ය වල නා නා ප්‍රකාර ගෙස්ට්ල ගෙන්නුවත්, ඒ එකම තැනකවත් නොදැකපු හෝ කතා නොකරපු, මේ වෙලාවේ නිතැතින්ම මතකයට ආපු අග්‍රගන්‍ය විද්වතෙක් ඉන්නව. එතුමගෙ නම ගනනාත් ඔබේසේකර. ලන්කාව එතෙක් මෙතෙක් නිපදවපු යුග පුරැෂයන් අතර දැනට ජීවත් වන සහ එකම මානව විද්‍යා ශාස්ත්‍රඥයා මහාචාර්‍ය ගනනාත් ඔබේසේකර. හැබැයි එතුම වගේ අයට ලන්කාවෙ කිසිම තැනක් ලැබෙන්නෙ නෑ, අවාසනාවකට. එතුමාව මතක් කලේ අස්වැසුමේ කතාවෙ තරැණ ගෑනු දෙන්න පෙන්වා දෙන සමාජමය ගැටළුව විසඳන්න අපට අවශ්‍ය වන්නේ මහාචාර්‍ය ගනනාත් ඔබේසේකරල වැනි සමාජ විද්‍යාඥයන් මිසක ගැටළුව උඩින් බලල ඒ ගෑනුන්ව ස්වයං රැකියා වලට දාන්න හදන අය නෙමේ. ඒ ගෑනු දෙන්නගෙ මම කැමති ගතිය තමා අර උන්ව ස්වයං රැකියා වලට දාන්න හදපු ගෑනිට කෙළින්ම බෑ කියපු එක (බොරැවට එවෙලෙ ෂේප් වෙන්න හා කියනවට වඩා ), ඒවගේම අහපු පෞද්ගලික ප්‍රශ්න වලට ඩෝන්ට් කෙයා කෙටි උත්තර දීම - පෝලිමේ හිටපු ගෑනු දෙන්න තරැණ නිසා prejudice කරල උන්ගෙ පෞද්ගළිකත්වයට ගරැ නොකර උන්ව අනවශ්‍ය ලෙස ප්‍රශ්න කරල බුළි කරන්න ආපු නෝනහාමු නොකවුට් උනා ඒකෙන්.
මේ අස්වැසුම කතාව ලියපු කෙනාගෙ ඇටිටියුඩ් එකෙන්ම මේ ප්‍රශ්නෙ සමාජ විද්‍යාත්මක ගැටළුව කතා කරමු. ඔතන අස්වැසුම ගන්න ආපු සෙනඟ පෝලිමේ වයසක ගෑණු, වයසක පිරිමි, තරැණ ගෑණු සහ තරැණ පිරිමි කියන කණ්ඩායම් හතරෙන්, අස්වැසුම කතාව ලියපු කෙනා එක ටාගට් කලේ තරැණ ගෑණු කියන කණ්ඩායම. "නිකමට වගේ අස්වැසුම පෝලිම පැත්තට එබිල බලනකොට බැලූ බැල්මටම ඒ හැටි වයසක් නොපෙනෙන තරුණ ගෑණු ළමයි දෙන්නෙක් පෝලිමේ බර කතාවක. නිකමට ඒ පැත්තට ගියෙ විස්තර ටිකක් කෝකටත් අහල බලන්න හිතාගන." කියල කතාව පටන් අරගෙන තියෙන්නෙ. මෙතන වගේම හැමතැනම වයසට යෑම ඕනෙ දේකට බේරෙන්න පාස් එකක්. ඒ නිසා වයසක උන්දැල ආධාර ගත්තට කමක් නෑ.
ඇයි වයසක ගෑණු, වයසක පිරිමි, තරැණ ගෑණු සහ තරැණ පිරිමි කියන කණ්ඩායම් වලින් ඔය ප්‍රශ්න ඇහුවෙ නැත්තෙ? සරළම හේතුව තමා එයාට පෙරලා එල්ලවන ප්‍රතිරෝධය (බැනීම, පහර දීම වැනි) අවම තරැණ ගෑණු කියන කණ්ඩායමේ වීම. වෙනත් වචන වලින් කිව්වොත්, කන්ඩායම් හතරෙන් most vulnerable තරැණ ගෑණු කියන කණ්ඩායම වීම. මොකක්හරි ගැටලුවක් විසඳන්න ඕනෙ නම් ඒ ගැටළුවට අදාළ vulnerebleම කණ්ඩායම අල්ලගෙන මුවහමට තඩි බෑම සමාජයක් ලෙස අපි කරන වරදක්.
මම දකින දෙවන සමාජමය ගැටලුව මේකයි. අපේ සමාජ වල හුඟක් දෙමව්පියො අපට පොඩිකාලෙ ඉඳල උගන්වන්නේ පුළුවන් තරම් අධි පාරිභෝජනවාදී වෙන්න. උදාහරණයකට, දරැවෙක් ලොකු රස්සාවකට ගියාම හුඟක් දෙමව්පියො බල කරන්නෙ ලොකු ගෙයක්, ලොකු වාහනයක්, ලොකු වෙඩින් එකක් වගේ අනුන්ට පෙන්වීම සඳහා ලොකු දේවල් වලට ළමයි ලවා ණය වෙලා හරි ලොකු වියදම් කරවන්න.එහෙම නැතුව අවශ්‍යතාවයට ගැළපෙන පොඩි ගෙවල්, පොඩි වාහන, චාම් වෙඩින් අරහං. ගොඩක් දෙමාපියො ළමයින්ට මුදල් වියදම් කරන හැටි මිසක ආයෝජනය කරන හැටි උගන්නන්නෙ නෑ. අරපිරිමැස්ම උනත් ඔය කුස්සියෙ චූටි චූටි දේවල් වගේ ඒව හැරැණම ලොකු ඉම්පැක්ට් එකක් තියෙන අරපිරිමැස්මවල් කියල දෙන්නෙ නෑ. ආකල්ප අතිනුත් හරිම දුර්වලයි. උදාහරණයකට, පාරම්පරිකව සල්ලි ඉඩකඩම් නැති, අමාරැවෙන් රන් කරන ගෙවල් වල දෙමාපියො ලොකු ගෑනු ළමයින්ව රස්සාවල් වලට නොයවා ගෙවල් වල දාගෙන ඉන්නව, ඒ කෙල්ලොත් පට්ට අභිමානෙන් ගෙවල් අස්සෙ ඉන්නවා රාජ කුමාරයෙක් අශ්වය පිටේ ඇවිත් ගෙනියනකම්, මොකද උන්ගෙ ඔළු වලට දාල තියෙන්නෙ එහෙම. මේ ජාතියෙ කෙල්ලො හුඟදෙනෙක් හිතන්නෙ උන්ගෙ කොල්ලො පවුල් තුනක (කෙල්ලගෙ දෙමාපියො, කොල්ලගෙ දෙමාපියො සහ කෙල්ලයි ළමයිනුයි) බර අදින්න බැඳිල ඉන්නව කියල. මේ වගේ පවුල් වල සමහර කෙල්ලො රස්සා කරන්න කැමතියි නමුත් දෙමාපියො කැමති නෑ. කොටින්ම, ලන්කාවෙ බහුතර දුප්පත් දෙමාපියො ළමයින්ට එකපැත්තකින් අධිපරිභෝජනය උගන්නල තවපැත්තකින් ඉපයීමේ හැකියාව නැති කරල, ළමයිනුත් තමන් වගේම දුප්පත් කරන්න මාර ට්‍රයි එකක් දෙන්නෙ. ලන්කාවෙ මිනිස්සු වේගයෙන් තමන්ගේ generational wealth එක විනාශ කර ගන්නව මිසක build කරන්නෙ නෑ.
අපේ සමාජයේ තියෙන තුන්වෙනි අවුළ තමා බොහෝ දෙමාපියො තමන් වයසට යන්නේ කිසිම ඉතිරියක් නැතිව සබ්බ සකළ මනාවම ළමයින්ගෙ ලොකු වෙඩින් වගේ තනිකර නාස්තිකාර බොරැ පුරාජේරැ වළට වැය කරල බන්කොළොත් වෙලා. එහෙම ඉඳගෙන ළමයින්ට උන් ඉතිරි කරන මුදල් වියදම් වෙන demands කර කර පාට් දානව, උදාහරණයකට,අපේ මිතුරෙක්ගෙ මෙහාට වෙලා ඉන්න එහෙම තාත්තෙක් එයාගෙ පුතාට පාට් දානව "මම මළාම මට ඇමරිකාවෙ වැළළෙන්න බෑ, මගේ මව් රටේ මාව වළදාපල්ල (ඒක නයිජීරියාවෙ, අප්‍රිකානු රටවලත් ෆැමිලි කල්චර් එක දකුනු ආසියාවට හරි සමානයි)" කියල. මේ තාත්ත තේරැම් නොගන්න දේ තමා එයාගෙ දේශප්‍රේමයටත් ලොකු මිළක් තියෙනව කියන එක. මළමිණියක් ෆ්ලයිට් එකේ ඇමරිකාවෙ ඉඳල නයිජීරියාවට ගෙනියන්න අවම ඩොළර් දහ පහළොස්දාහක් යනව. නමුත් ඒ තාත්ත ලඟ එවැනි මුදලක් නෑ. නමුත් ඒ තාත්ත පුතාට ඒකට බල කරනව.ඊට අමතරව ඔය මනුස්සය මැරෙන්න කළින් හොස්පිටල් හිටියොත් ඒ වියදම, අවමඟුලෙ වියදම ආදියත් එක්ක තමන්ගෙ ළමයින්ට එහෙම පාට් දාල දඩ බිල් දැමීම හරිද? ඒ පුතා මේ තාත්තට ඇමරිකාවෙ හැම සැප පහසුකමක්ම දීල බලා ගන්නවා මාසිකව සෑහෙන වියදමක් දරාගෙන. මම කියන්නෙ දරැවො තමන්ගෙ දෙමව්පි්‍යන්ව බලා ගැනීම ගොඩක් හොඳයි. ඒක තමයි වෙන්න ඕනෙ. නමුත් මම දන්න ගොඩක්්පවුල් වල දෙමාපියො අසීමිතව කිසි හිතක් පපුවක් නැතිව අණ දිදී දරැවන්ට බර පටවනවා. ඒගොල්ලන්ගෙ මූළික උවමනා එපාකම් ඉෂ්ඨ කළ යුතු බවට විවාදයක් නෑ, නමුත් එයාලගෙ මිළ අධික ආසාවල්, ඇජෙන්ඩා සහ ෆැන්ටසි වලට ළමයි උපයන මුදල් සහ මදිපාඩුවට ණය තුරැස් වෙවී වැය කලොත්මම ඒක දකින්නේ එක පරම්පරාවක දුප්පත්කම තව පරම්පරාවකට පටවමින් දිළිඳුකමේ විෂම චක්‍රය ඉදිරියට ගෙන යෑමක් ලෙස.
මේකට ලන්කාවෙනුත් උදාහරණයක් ගත්තොත්මම දන්න ලන්කාවෙ දෙමාපියො සමහරැන්ගෙ ළමයි පිටරටවල ඉඳන් සුව දුක් විමසනකොට කටේ තියෙන්නෙම "කවදද ලන්කාවට එන්නෙ" යන ප්‍රශ්නය. රැකියාවෙ නිවාඩු ගන්න එක, ගුවන් ටිකට් පත් මිළ ආදිය ගැන ඔවුන්ට කිසිම සංවේදීතාවයක් නැහැ.සමහරැ රට ඉන්න ළමයි ගෙන් කොයි වෙලෙත් සල්ලි ඉල්ලනවා, ඒ සල්ලි අරපිරිමැස්මෙන් පාවිච්චියක් නැහැ. කොතරම් සල්ලි එව්වත්් දවසින් දවස අගාධයට යනවා. හැම මාසෙම මොකක්හරි අමතර වියදමක්. ළමයි මැදපෙරදිග, කොරියාවේ මොනතරම් දුක් විඳිනවද කියල අදහසක් නැහැ හුඟ දෙනෙක්ට. මැදපෙරදිග, කොරියාවේ බ්ලූ කොළර් රස්සා කරන මිනිස්සුන්ගේ ඩයස්පෝරාවේ ධනය 70%කට වඩා ලන්කාවට යනව උනාට ලන්කාවේ කිසිම දියුණුවක් නැහැ. දේශපාළන සාධකය පසකින් තබල ඒ ඒ පවුල් ඒ මුදල් මැනේජ් කලේ කොහොමද කියල බැලුවොත් රට ගිය කාන්තාවන්ගේ ලන්කාවේ ඉන්න පිරිමින්ගේ බීමට සහ වෙනත් දුරාචාර වලටත්, පවුලේ අය ගේ අධිපරිභෝජනයටත් එයින් සෑහෙන කොටසක් වැය වෙනවා. Generational wealth හදා ගන්නෙ ටික දෙනයි.
මේ ඇස්වැසුම ඉල්ලපු ගෑනු දෙන්නත් එවැනි පවුල් වල වෙන්න පුළුවන් (නොවෙන්නත් පුළුවන්).
රටක් වශයෙන් අපි මේ පාරිභෝජනවාදී හැසිරීම් වෙනස් කර ගෙන අපේ පවුල් වල gen. wealth ඉහළ දා ගන්න ඕනෙ.
